Jedan od najzastupljenijih i najpristupačnijih muzičkih instrumenata u Srbiji svakako je gitara. Široka rasprostranjenost u popularnoj muzici dovela je do velikog interesovanja mladih za učenje ovog instrumenta. Ipak, nije gitarista svako ko zna da odsvira četiri akorda (koliko veliki broj pjesama isključivo i sadrži). Predstavljamo vam svestranog i entuzijastičnog mladog umjetnika, koji je posjetio Španiju sa željom da otkrije sponu između muzike Balkana i španskog flamenka. U pitanju je Dušan Popović Lipovac – gitarista.
Dušan Popović Lipovac rođen je 1990. godine u Beogradu, gdje je završio srednju muzičku školu u klasi prof. Zorana Anića, nakon čega 2009. godine upisuje Akademiju umetnosti u Novom Sadu, u klasi prof. Zorana Krajišnika. Tokom studija, pored klasične, aktivno proučava i flamenko muziku sa cjelokupnom španskom kulturom. Kao član grupe „La Familia“, u periodu od 2009–2013. godine bilježi nastupe na Exit i Nishville festivalima. Godine 2013. počinje rad na aranžmanu koncerta za gitaru i orkestar „Espagnole“ u saradnji sa kompozitorom Hertom Van Horikom, uz čiju saglasnost izvodi isti kao premijeru u Novom Sadu, što je ujedno bio i njegov diplomski rad. Godine 2014. upisuje master za muzičko istraživanje u Španiji gdje je tokom godine dana stvarao svoj rad pod nazivom „Interakcija i fuzija balkanske muzike sa flamenkom“ koja mu je poslužila kao osnova za pokretanje projekta „Spona“.
Dušan Popović Lipovac smatra da postoji dobra i loša strana muzičke scene u Srbiji. „Loša je ta što ona ima siromašnu ponudu, a dobra je što upravo zbog toga ima dosta prostora za popunjavanje. Smatram da mladi umetnici treba da teže originalnosti, jer su sve dosadašnje priče već doživele svoj vrhunac. Ono što bi bilo lepo da je drugačije, jeste to da postoji veća podrška upravo mladim stvaraocima – institucije koje će stimulisati njihovu kreativnost jer su trenutno svi prepušteni sami sebi – finansijski i organizaciono.“
Pored traženja zajedničkih tačaka u flamenku i balkanskoj izvornoj muzici, proučavao je i španski obrazovni sistem u oblasti gitare i počeo da stvara metodologiju modernog pristupa učenju gitare za djecu do deset godina koju naziva „Put gitare“, a koja je kasnije proširena na sve uzraste. Pred kraj studija, krenuo je na put flamenko znamenitosti, obišavši veliki broj najznačajnijih spomenika kulture flamenka u nadi da će otkriti odakle dolazi ta autentična energija. Na tom putu, upoznao je mnogo ljudi od kojih je, kako ističe, učio o životu Roma, Jevreja, Muslimana i Hrišćana kroz istoriju i postaje mu jasnije da veza između Iberijskog i Balkanskog poluostrva seže mnogo dublje nego što je isprva mislio. Nakon tog puta, pogled mu se ponovo okrenuo ka Balkanu i poželio je da se vrati shvativši da je rođen na „…neotkrivenom kulturnom blagu“.
Naš sagovornik ističe da je razlika između studija muzike u Srbiji i Španiji prvenstveno u praksi, a ne u kvalitetu nastave, udžbenika i stručnjaka. „Već od samog početka, izvođači se uče da izvode. Otvaraju im se vrata do raznih scena, nudi im se prilika da naprave kontakte koji će im služiti onog momenta kada prestanu da budu studenti. Uče se kako da budu samostalni, kako da organizuju koncert, kako da ga pripreme i, u krajnjem slučaju, kako da od njega zarade i žive. To je upravo ono što fali našim studijama. Ili nisam bio dovoljno dugo tamo da bih primetio nešto, ili mi se studiranje u potpunosti dopalo.“
Njegov ansambl „Spona“ je muzički sastav čija je ideja fuzija balkanske muzike sa flamenkom. Sastavljena od šest članova, ova grupa ima ideju da spoji elemente dvije muzičke tradicije područja koja dijele sličnu istoriju. Od izvornih pjesama Srbije, Crne Gore, Makedonije, preko sevdaha do španskih ritmova inspirisanih rumbom, tangosom, bulerijasom, ovaj bend karakteriše moćan zvuk, prepoznatljive melodije i harmonije bliske narodima sa Balkanskog i Iberijskog poluostrva.
Muzički uzori koji su najviše uticali na njegov način razmišljanja su, kako ističe: „Bah, Tarega, Albeniz (od stare garde), Sleš (kao neko ko je bio prisutan svojim zvukom od najranijih koraka), Miroslav Tadić (čije tonove uvek lovim i od koga učim) i Visente Amigo (čiju muziku vrlo pažljivo slušam svaki dan već sedam godina)“.
